Yoo, benim öyle kapı dinleme huyum filan yoktur… Ama o gün olanları ben tamamen tesadüfen dinlemiştim. Hem kapıları kapalıydı sıkı sıkıya ama pencereler fora… Çünkü yazdı veya bahar!
O gün pazarımızı yapmış eve dönüyordum. Ara ara elimdekileri indiriyor dinleniyordum. O zamanlar Bodrum da şimdi Siverek de olduğu gibi tavlacı çocuklar yetim gözlerle gözlerinizde merhamet veya iş aramıyorlardı. Zannetmiyorum şimdi de aradıklarını. Bu durumda eşyalarımızı biz kendimiz taşıyorduk.
İşte böyle bir Pazar dönüşüydü dedim ya. Yoruldum ve bizim evin hemen yanındaki ev sahibimizin evinin yanında gölgede durdum biraz soluklandım.
Fakat o da ne? İçerde kavga ediyorlar Ev sahibimiz Hatice abla: (ki o zamanlar artık kırk beş elli yaşlarındadır.) içime dokunuyor söyledikleri.
— Siz beni hiç sevmediniz!
Annesi Nadide teyze ve artık içerde kim varsa onlar ona açıklama yapıyorlar. Ama o durmadan isyan ediyor.
—Siz beni hiç sevmediniz!
Siz beni hiç sevmediniz!
Dudak büküyorum. Bu, ortalıklarda gecelik gibi elbiselerle gezen, hiçbir şeyi umursamayan, eve zor giren kadın… Artık torun torbaya karışacak hala sevginin hesabını mı yapıyor?
Annem sonradan bana onun, çocukken zengin bir aileye sırf mallar ona kalsın diye evlatlık verildiğini anlatıyor. İşte o zaman kafamda taşlar yerine oturuyor. Demek ki bu onun içine işlemiş. Zavallı kim bilir neler yaşamış. Anne özlemiyle başını yastıklara gömüp ağlamış.
Ne çaresiz günler geceler geçirmiş. Ve belki de bu yüzden artık yatalak öz annesini evde tek başına bırakıp akşama kadar geziyor, konu komşunun annesine getirdiği bir kap yemeği kızıp tekrar geri gönderiyor.
Bunu bilemem. Ama bildiğim bir tek şey varsa o da onun içime dokunan:
—Siz beni hiç sevmediniz… Siz beni hiç sevmediniz… Çığlığıdır…
Eklenme Tarihi: 01 Mayıs 2014 – Son Güncelleme Tarihi: 01 Mayıs 2014 12:08