Geçtiğimiz günlerde bir program için Ankara’ya gitmiştim. Programın içinde Ankara şehir gezisi de vardı. Tabi Ankara’ya gelmişseniz Ankara Kalesine gidip Ankara manzarasını görmeden dönmek ayıp olur.
Ankara kalesi girişinde sizi çok farklı manzaralar bekliyor. El emeği eşyalarını satan teyzeler, Osmanlı macunu satan Osmanlı konseptli ağabeyler veya bağlama çalarak para kazanmaya çalışan küçük çocuklar, amcalar gibi daha niceleri…
Çalgı çalarak para kazanmaya çalışan küçük çocuklar, amcalar gibi daha niceleri dedim bir önceki paragrafta. Çünkü ben bu köşe yazımda beni mücadelesi ve yaşamı ile etkileyen Umut’tan bahsedeceğim.
Umut; adı gibi kendiside umut dolu insan. Umut Ankara Kalesi girişinde çalgı çalarak para kazanmaya çalışan insanlardan biri. Tahminimce 9 yaşında olan Umut’un fiziksel bir engeli var. Umut’un elindeki beş parmaktan sadece 1 tanesi var. Önce biraz düşündüm bu şekilde darbuka çalmayı nasıl beceriyor ama sonra anladım ki istek olduktan sonra engellerin çokta bir önemi yok.
Bazı insanlar fiziksel engellerini öne sürerek çalışmaktan kaçıyor, bazı insanlar ise bu engelleri sebebiyle dileniyor. Ama tabi ki herkes bir değil ve Umut gibileri de var. Kendiyle, engeliyle barışık yaşayan ve alnının teri ile para kazanmaya çalışan nice Umut’lar var.
Kısaca benim yazımda ele almak istediğim asıl konu; Umut’un engellerine rağmen nasıl yaşama tutunduğu ve engeliyle birlikte çalışma azmi idi. Rabbim’den dilerim ki yazımı okuyanlar kendilerine bir nebze de olsa ders çıkarırlar ki Umut’un yaşamından, hayata tutunma çabasından dolayı ben çok etkilendim. Ve benim şu eşyam eksik veya bu bende olsa süper olurdu demek yerine gelin halimize şükredelim…
Eklenme Tarihi: 20 Mart 2017 – Son Güncelleme Tarihi: 20 Mart 2017 12:05
